Η έπαυλη χτίστηκε για τον ευκατάστατο εβραίο έμπορο Jeborga (Τζεμπόργκα ) από τον σημαντικότερο αρχιτέκτονα της ορθόδοξης κοινότητας της πόλης, τον Ξενοφών Παιονίδη, το 1878. Το 1887 όμως αγοράζεται από τον πιο γνωστό δικηγόρο της πόλης και εξέχον μέλος της Εβραϊκής Κοινότητας, Εμμανουέλ Σαλέμ και για περίπου 30 χρόνια μένει στην κυριότητα της οικογένειας δίνοντας ένα από τα δύο ονόματα με τα οποία είναι γνωστό το οίκημα: “Οικία Σαλέμ”.
Η έπαυλη χαρακτηρίζεται από την περίτεχνη πρόσοψη και τα πλούσια υλικά, ενώ θεωρείται χαρακτηριστικό παράδειγμα του νεομπαρόκ εκλεκτικισμού που κυριαρχεί τότε στην πόλη, (ιδιαίτερα τα μπαρόκ αετώματά της). Το σπίτι κατά την διάρκεια του Α’ΠΠ αλλάζει διαδοχικά χρήστες: μετά την αναχώρηση των Σαλέμ από την πόλη το 1915 χρησιμεύει ως Προξενείο της ΑυστροΟυγγρικής Αυτοκρατορίας και μετά αποτελεί για πολλά χρόνια το Ιταλικό Προξενείο της πόλης.
Μετά τον σεισμό του 1978 μένει άδεια αφού το προξενείο μεταφέρεται στο χώρο που έχει δημιουργηθεί από την κατεδάφιση της Βίλλας Ιντας επί της οδού Φλέμινγκ, (πρώην Οδός Μιζραχή) και χρησιμοποιήθηκε για την κατασκευή του συγκροτήματος των ιταλικών Monopoli di Stato και του Ιταλικού Ινστιτούτου. Να προστεθεί ότι τότε η βίλα ήταν παραθαλάσσια, (όπως όλες οι βίλες της περιοχής) και η απόσταση της από την θάλασσα είναι προϊόν των επιχωματώσεων του ΄50 για την δημιουργία της Νέας Παραλίας. Σήμερα παραμένει ιδιοκτησία του Ιταλικού Κράτους, ενώ το κτίριο είναι ερειπωμένο με την Ιταλική Κυβέρνηση περιοδικά να αφαιρεί τα αγριόχορτα που φτάνουν σε τέτοιο ύψος που κρύβουν το κτίριο.
Η έπαυλη χαρακτηρίζεται από την περίτεχνη πρόσοψη και τα πλούσια υλικά, ενώ θεωρείται χαρακτηριστικό παράδειγμα του νεομπαρόκ εκλεκτικισμού που κυριαρχεί τότε στην πόλη, (ιδιαίτερα τα μπαρόκ αετώματά της). Το σπίτι κατά την διάρκεια του Α’ΠΠ αλλάζει διαδοχικά χρήστες: μετά την αναχώρηση των Σαλέμ από την πόλη το 1915 χρησιμεύει ως Προξενείο της ΑυστροΟυγγρικής Αυτοκρατορίας και μετά αποτελεί για πολλά χρόνια το Ιταλικό Προξενείο της πόλης.
Μετά τον σεισμό του 1978 μένει άδεια αφού το προξενείο μεταφέρεται στο χώρο που έχει δημιουργηθεί από την κατεδάφιση της Βίλλας Ιντας επί της οδού Φλέμινγκ, (πρώην Οδός Μιζραχή) και χρησιμοποιήθηκε για την κατασκευή του συγκροτήματος των ιταλικών Monopoli di Stato και του Ιταλικού Ινστιτούτου. Να προστεθεί ότι τότε η βίλα ήταν παραθαλάσσια, (όπως όλες οι βίλες της περιοχής) και η απόσταση της από την θάλασσα είναι προϊόν των επιχωματώσεων του ΄50 για την δημιουργία της Νέας Παραλίας. Σήμερα παραμένει ιδιοκτησία του Ιταλικού Κράτους, ενώ το κτίριο είναι ερειπωμένο με την Ιταλική Κυβέρνηση περιοδικά να αφαιρεί τα αγριόχορτα που φτάνουν σε τέτοιο ύψος που κρύβουν το κτίριο.